Just a touch away by Angelo Dooms

Ik hou van alles wat luchtshows aangaat, durf zelfs het land te doorkruisen om deze passie van dichtbij te beleven. Airshow fever. Ergens in september kijken we reikhalzend uit naar een weekend apegapen naar vliegtuigen van allerlei pluimage, maar beseffen dat er ook een periode is wanneer er geen vogels in de lucht hangen. Net die overbruggingsperiode van donkere uren willen we ter plaatse invullen, een nacht aan het water doorbrengen is de enige optie. We, dat is ook mijn maatje Kenny Nys, eveneens door het airshowvirus aangevreten.

Water hebben we evenwel genoeg gezien, of beter gevoeld. Een godganse dag in het geplens, doorweekt door bakken regen, net niet van de weide gespoeld. Broodjes vielen als natte dweilen uit mijn hand, frieten met stoverijsaus leek op verdronken paddenstoelstengels in een verzopen veengebied. Smakelijk zag er ineens heel anders uit, onderkoeld zijn voelt nooit prettig aan. 

Het onweer bedaart en trekt voorbij, wanneer een onzichtbare hand een regenboog in de hemel schildert. Voorbode van wat ons straks te wachten staat? Bijgelovigheid is een aangename deugd.

Gelukkig weet ook Kenny hoe een computer in gang te stampen, en een blik op de map vertelt hem over een waterloop in de nabijheid, onbekend terrein. De natuur heeft het met een indrukwekkend plompenveld gedecoreerd, wat een instant visserij op ons gezicht tovert. Gelukkig is er niemand aan het water, en levert een eerste peilbeurt meteen een hoogst vervelende meerval aan een blote haak op! Waar komt die ineens vandaan???

Aan de rand van het veld is de bodem clean. Hengels als in de lucht turend afweergeschut, snaarstrakke lijnen neerkijkend op de stek, lijn vastgekluisterd aan de molenslip. Geen centimeter wil ik de overvaller geven! Wat boilies bijgevoerd, en ondanks de activiteit van karper met weinig verwachtingen de slaapzak opzoeken. Heerlijk, na een vermoeiende dag. Toch nog even in het stoeltje, bijpraten en genieten van onze avondvoorstelling.

De nacht verloopt in alle stilte. Wat is het hier aangenaam toeven, geen geluid verstoort de sereniteit. Ik dans doorheen de rust, op golven van genot en geluk. Geen krijsende kinderen, of toch? Het is 7u in de ochtend, wanneer mijn ontbijt op bed langs komt. Ik kan de hengel nog net grijpen, start een marathon achteruitlopen. Het lukt, en hoewel de karper een ruiker plompen meebrengt, maakt hij geen haast me deze te bezorgen. Gelukkig is het weer volledig opgeklaard, en neemt de reisgids me gedurende ruim twintig minuten mee naar verderop gelegen oorden. Wanneer de karper een eerste keer aan de oppervlakte rolt, kan ik mijn ogen niet geloven. Wow, dit is groot! Eigenlijk onverwacht, en ook net daardoor dolgelukkig, net ik een fish of a lifetime. Onbeschrijfelijke vreugde, roep net niet als een klein kind, gedeelde beleving in opperste extase.

De eerste inboorlingen rollen uit hun bed, kruipen van onder de stenen vandaan om hond en kind uit te laten. Het valt ons op hoe vriendelijk en goedgehumeurd iedereen hier rondloopt. Dan zijn onze ‘boeren’ ongelikte beren in vergelijken met deze stam. Fietsers, wandelaars, leuke dames – lees superknappe – allemaal even vriendelijk. Hier wil ik terugkomen, tijd doorbrengen in deze rustgevende sfeer en onvergetelijke natuur. Och ja, de vis is een opmerkelijk ongeschonden veertiger… ‘Gelukkig zijn’ binnen handbereik, just a touch away.

We bezoeken de show voor een tweede dag, zweven boven grond op roze wolkjes, nagenietend van ons avontuur. Dikke karpers en machtige airshows, een geslaagd huwelijk dat ik kan delen met mijn begripvolle vrouw…