Vaarwel Vriend Verkoelen - Willem Barnas
Zonder dat we het van elkaar wisten, zaten we ’s winters naar hetzelfde omgeploegde bouwland en dezelfde kale zeewering te staren. En meer niet. Ja, huilen. In die lange grauwe kleigrijze winters in Noordoost Friesland. Twee aardige, maar keihard ontwortelde jochies, gastjes, pubers. Daar way up north waren we vreemde eenden in de bijt, maar ook birds of a feather. Dat bleek al gauw.
Alles liep altijd bijzonder. We troffen elkaar een half leven geleden op een winteravond in 2002. Ik zocht een karperboek, jij bood mij dat aan. Dat boek kwam je brengen want ik had alleen een fiets en om twee uur ging je pas naar huis. Na sloten koffie en uren lullen. Voor het boek hoefde ik niet te betalen. Ik weet nog goed dat je heel blij was dat je iemand had gevonden daar. En ik ook. Vrienden werden we. Karpermakkers.
Heimelijk hengelen, keihard karpervissen op je eigen gekke mooie manier, in je eigen wereldje. Dat was de aarde waarin onze vriendschap ontsproot. Daarin deelden we naast liefde en enthousiasme voor de sport, ook onze gekke wortels. Als twee bezeten jongetjes uit de straat die altijd samen buiten spelen en veel te laat met een kapotte broek misselijk van de chocola met een rooie kop en een avontuurlijke grijns op hun smoel thuiskomen. Het samen leuk hebben.
We flew a long way together…
Zondagochtend 8 december belt een vriend en feliciteert me. Vierenveertig jaar zeg, best al een flinke tijd. Ik zie net kans te zeggen dat ik na alles wat er gebeurd is, gewoon vooral vreselijk blij ben dat ik er nog ben. Het leven waarderend. Hij belt helaas niet alleen om me te feliciteren met m’n verjaardag, zegt hij. Ik bespeur een ingehouden spanning en voel mezelf gierend tot stilstand komen. Z’n stem klinkt net die ene alarmerende fractie hoger of lager. Het is lelijk, ook om te brengen. Op ontzette toon klinkt het en brengt het niets anders dan verstilling en verbijstering.
Zelfs Atlas kon het niet meer dragen. Mijn ouwe vismaat Arjan Verkoelen is gister gesneuveld.
Kerel toch. Gozer. Wat waren wij mooie vogels en wat hebben wij hoog gevlogen. En dan vielen we weer diep ook, maar de sprongen en duikelingen waren fantastisch. We wisten van elkaar dat we onwijs ver gingen, vooral als mens, op deze aarde, in dit leven, dus ook als karpervisser. Eigenlijk was het ook jouw en mijn vijand, die grootsheid der dingen. Het mooie aan dat vissen van ons, was dat dat niet groot genoeg kon zijn en we daar die bakken stront en klompen goud relatief vredig en veilig in kwijt konden. Ik met mijn kop, jij met de jouwe en wij met de onze. Ook als het zo donker was, was het er in de vriendschap die wij hadden. Als een troost.
Zelfs toen we na een lange radiostilte opnieuw contact maakten, bleek dat het nodig was en dat we beide ook echt verder waren gekomen, als verbeterde uitvoeringen van onszelf. Gegroeid als mens. Dat gaf ons een goed gevoel en dat maakte ons trots op elkaar. Dat we ons ontdekten.
We konden toen we nog niet zo heel lang terug weer bij elkaar op de koffie waren, ongelooflijk lachen over de ernst van onze beleving en wonderlijke aanpak van de dingen. Eigenlijk konden we gewoon heel hard lachen om onszelf en spotten met onszelf. Hoe sarcastischer en dubbelzinniger de dingen op de hak werden genomen, hoe beter. En dát vonden we dan óók weer prachtig. Het gekke circus op deze gekke kermis.
Beide nog steeds onze rondes knokkend, werd het weer stil, maar ik heb veel aan je gedacht kerel. We zijn in dezelfde buurt verdwaald geraakt en we hebben in hetzelfde kille straatje gelopen Arjan. Ik heb slechts mazzel gehad. Met intens verdriet en grote pijn zwaai ik je uit en ik hoop dat nu de kabbel vredig op je polyester tokkelt, voor eeuwig en voor altijd. Ons verdriet en onze pijn is groot, maar wat wij ook nog hebben is een reusachtige herinnering en het karpervissen, de goeie ouwe sport die zo verbroedert. De sport waarin zovelen zoveel vinden, net zoals jij er altijd zoveel in hebt kunnen vinden en ook veel in kwijt kon. Big Time. Dankjewel Arjan. Ik denk dat je het mooi zou vinden als we er zuinig op zijn.
Vaarwel Vriend Verkoelen. Tot ooit.
Je ouwe vismaat,
Willem Barnas
